Rymy do Karolci

Zamieszkała Karolcia na ulicy Kwiatowej
Tam znalazła koralik barwy trochę matowej
Do kieszeni schowała znalezisko ciekawe,
Umyć postanowiła, by mniej było szarawe.

Był błękitny i piękny, chociaż wcale nieduży,
Trochę czasu przeleżał gdzieś pod szafą, wśród kurzy.
Jednak czuła Karolcia, że koralik ma w sobie
Jakiś sekret czarowny i że ona się dowie.

Gdy go mydlić zaczęła mydłem miłym, pachnącym,
Wtem skądś głos usłyszała, ktoś gdzieś westchnął niechcący.
To koralik szczęśliwy, że Karolcia go wreszcie
wyciągnęła z ukrycia, gdzie przeleżał lat dwieście.

Albo trochę mniej może - najważniejsze, że teraz,
Mógł koralik już spełnić jej najskrytsze marzenia.
Nie wierzyła Karolcia, pojąć nie mogła wcale,
Że ten mały koralik czary zna tak wspaniałe.

A że czas był śniadania i jedzenia owsianki,
Pomyślała, że teraz sprawdzi te obiecanki.
Poprosiła koralik, głowę myślą zajęła,
By zniknęła owsianka i owsianka... zniknęła.

Tak zaczęły się różne z koralikiem zabawy,
Czasem fajne przygody, czasem trudne przeprawy.
Z Piotrkiem w tym samym wieku, bardzo dobrym kolegą,
Z bardzo złą Filomeną, czarownicą przebiegłą.

Ale w końcu Karolcia swój koralik zgubiła
Nigdy nie odnalazła, już na zawsze straciła.
Więc dziś może jest u Was tajemniczy koralik,
Szybko się rozejrzyjcie, patrzcie gdzieś pod nogami.

A na razie owsiankę jedzcie grzecznie, kochani.

Olek sporo ma kłopotu ze złożeniem samolotu. Model dostał wprost przecudny, ale bardzo , bardzo trudny . W głowie mu się nie mal kręci leży przed nim ze sto części. Od godziny już pracuje , w całość skleić go próbuje .